Een gesprek op de fiets
Mijn zoon van negen worstelt met zijn hoogsensitiviteit (High Sensitive Person, HSP). Hij kan niet tegen drukte in de klas, is moe na school, voelt zich anders dan zijn klasgenoten, heeft moeite om te wennen aan nieuwe mensen en situaties.
Na school wil hij het liefst alleen zijn — rust! — maar mist dan weer verbinding met vrienden en familie.
Op de fiets naar school hadden we het erover.
‘Mama, ik vind het stom om hoogsensitief te zijn.’
‘Omdat je moe wordt van de drukte in de klas en je gewoon wilt leren en werken zonder afleiding?’
‘JA. Vind jij het niet ook stom om HSP te zijn?’
‘Nou eerlijk gezegd, soms vind ik het wel stom. Als ik het in het zwembad weer eens veel te veel herrie vind en daardoor niet van het zwemmen kan genieten. Maar meestal ben ik er juist blij mee. Anders zou ik niet zo goed aanvoelen wat anderen nodig hebben. Dan zou ik minder mooi muziek kunnen maken of schilderen vanuit mezelf. Ook zou ik niet zo goed kunnen volgen en leiden met dansen.’
Toen waren we op het schoolplein – einde gesprek. Zo gaat dat.
Herkenning uit mijn jeugd
Ik snap mijn oudste helemaal. Vroeger op school had ik baat bij duidelijkheid, strenge regels en rust in de klas. Rust om te leren en te werken, die hij nu mist op zijn Montessorischool.
Net als hij voelde ik me altijd anders dan de andere kinderen. Ik droomde graag in mijn eigen wereld. Ik had vrienden, maar het waren er niet veel. Bij het populaire groepje hoorde ik nooit.
School zonder aansluiting
Op de middelbare school werd dat niet beter. Ik ging naar de Gesamtschule — een school waar alle niveaus bij elkaar zaten. Hoewel ik ook naar het gymnasium had gekund, vonden mijn ouders sociale ontwikkeling belangrijker.
De klas was klein, maar er was veel onrust. Het leertempo lag laag. Ik voelde me daar ongelukkig. Ik vond geen aansluiting en voelde me té anders.
Om dit te compenseren, ging ik turnen en voltigeren (turnen te paard). Beweging werd mijn uitlaatklep. Mijn vrienden had ik in de straat, niet op school.
De emotiespons thuis
Thuis was ik de emotiespons. Ik voelde altijd precies hoe het met iedereen ging. Als er spanningen waren, stapelden die zich in mijn lijf op.
En dan… ontplofte het. Grenzen aangeven? Geen idee wat dat was.
Een extraverte HSP
Als extraverte HSP geniet ik van samenzijn met mensen en groepen. Maar alleen als de gesprekken aansluiten bij wat mij boeit.
Nieuwe dingen vind ik spannend én leuk. Bekende dingen raken snel saai. Ik zoek steeds de uitdaging.
De burn-out als keerpunt
In mijn zoektocht naar werk en zingeving probeerde ik veel. Uiteindelijk belandde ik in een burn-out.
Daar zaten veel HSP-triggers achter: te weinig ruimte voor vier mensen, een werkplek in de ingangshal vol prikkels, de radio stond altijd aan, en een collega die alles opkropte.
Het ontdekken van HSP
In die periode las ik een artikel over HSP. Daarin stond dat 20% van de mensen hoogsensitief is. Dat was een openbaring.
Eindelijk snapte ik waarom ik me altijd ‘anders’ had gevoeld. Ik ben gevoelig voor geluid, visuele drukte, geuren, emoties van anderen, en ik heb een sterke intuïtie.
Sinds ik tijdelijk mijn reukzin ben verloren, is die gevoeligheid voor geur overigens ‘normaal’ geworden.
Van schilderen tot zelfzorg
Met hulp van een kunstzinnige therapeute ontdekte ik schilderen als uitlaatklep. Maar belangrijker nog: ik ontdekte mijn kwaliteiten.
Zoveel zelfs, dat ik er nog steeds versteld van sta. Inmiddels help ik anderen om hun innerlijke wereld te ontdekken. En om te genieten van de rijkdom die daarin zit.
Ik leerde mijn grenzen herkennen en aangeven. Ik leerde rust nemen. En ik leerde hulp vragen én ontvangen.
De kracht van luisteren
Mijn grootste kwaliteit als HSP is mijn vermogen om te luisteren. Al in mijn tienertijd kwamen klasgenoten naar mij toe om hun hart te luchten.
Het gaf me voldoening en dankbaarheid. Toch zag ik het niet altijd als een kracht. In deze maatschappij wordt assertiviteit vaak belangrijker gevonden dan luisteren.
Ik was eerder zacht en meegaand. In mijn studententijd vond ik het lastig om een eigen mening te vormen — tenzij het onderwerp me echt raakte.
Als ik luisterde, volgde ik de logica van de ander. En als later iemand het tegenovergestelde standpunt uitlegde, kon ik dat óók volgen. Dat zorgde voor verwarring. Het leek alsof ik geen mening had.
In werkelijkheid luisterde ik zonder oordeel. En dat is een kunst die ik bijna was kwijtgeraakt.
Luisteren als levenskunst
Door jarenlange training in Verbindende Communicatie (NVC) leerde ik het terug: luisteren met hart en ziel. Empathisch luisteren.
Samen met mijn intuïtie en gevoeligheid voor emoties vormt dit de basis van mijn coachingspraktijk. Daarmee begeleid ik mensen met liefdevolle en duidelijke aanwezigheid.
Wat ik mijn zoon wens
Ik hoop dat mijn zoon het ook gaat voelen:
Dat hij een talent heeft.
Eén dat zeldzaam is in deze wereld.
Maar hij zal het zelf moeten ontdekken — net zoals ik dat deed.
Zonder mijn gevoeligheden was ik niet wie ik ben.
En ik ben blij met wie ik ben.
Ben jij ook een HSP of is je kind een HSP?
Ik help je om het als een uniek talent te gaan zien, in plaats van als een last.
Vaak kan ik iemand met één bijeenkomst al een heel eind op weg helpen.