Waarom zelfontwikkeling zo verslavend is

Het begon met één sessie

Laatst werkte ik met een collega uit de Verbindende Communicatie aan een oude trigger van mij. Ik had voor de twintigste keer contact gemaakt met diezelfde oude wond, flink gehuild, en toen ik weer een beetje in het hier-en-nu landde zei ik:
“Wow, dit is echt verslavend, dat zelfontwikkelingsgedoe!”
En we lagen samen in een deuk.

Als je eenmaal begint…

En het is waar. Sinds ik ben begonnen met uitzoeken hoe ik eigenlijk in elkaar zit — en hoe ik echt contact kan maken met wat er in mij leeft — wil ik niet meer stoppen.

Er is zóveel te leren. Zoveel onverwachte kanten om te ontdekken.
Zelfs als ik alweer dat oude pijnstuk tegenkom — dat ik al 47 jaar voor iedereen moet zorgen — vind ik toch telkens iets nieuws.

De ene keer voel ik de eenzaamheid en machteloosheid van driejarige Katja die niet krijgt wat ze nodig heeft, maar denkt dat zíj voor anderen moet zorgen. De andere keer is het de ongeduldige Katja van 47, die het zat is om al veertig jaar het lieve, brave meisje te zijn.

Eentje is nooit genoeg

Persoonlijke ontwikkeling is gewoon verslavend.
Als je eenmaal geproefd hebt, wil je méér.
Elke volgende ervaring moet je net een stapje verder brengen, of iets dieper raken.
En natuurlijk hoop je telkens weer op dat gevoel van zelfverbinding.

Wat begint met een weekendcursus, groeit al snel uit tot méér.
Je merkt ineens hoe vaak je anders zou willen reageren in het dagelijks leven.
En hoe vaak dat nog niet lukt.

Boeken, buddy’s en oefengroepen

Je leest boek na boek over persoonlijke groei.
Maar dat blijkt niet voldoende. Daarom start je met een jaartraject met empathie-buddy’s tussendoor.

In het begin denk je dat je het nu wel een beetje snapt.
Toch merk je al snel dat het gewone leven dagelijks nieuwe triggers op je afvuurt.
Je voelt je overweldigd.

Vervolgens sluit je je aan bij een oefengroep. Gewoon, om regelmatig die verbinding met jezelf — of anderen — te blijven voelen.

En het loopt behoorlijk op

Voor je het weet heb je al meer dan €2.500 uitgegeven.
Maar nog steeds knaagt er iets.

Je zoekt het in mindfulness, yoga, stilteretraites of zelfs tantra.
Er móet toch een manier zijn om 24/7 in verbinding te zijn met jezelf?

Je gaat naar een NVC-festival of een Internationale Intensive Training.
En dan, ja dan wordt het pas écht serieus.
Je zoekt een assessor en meldt je aan voor certificering.

Ondertussen blijft het werk doorgaan. Er duikt weer een oude wond op.
Er is weer een patroon. Een nieuw conflict. Een oude reactie.

Zelfontwikkeling stopt niet als je ‘heel’ bent. Het verdiept zich als je beseft dat je nooit stuk was.

Niet altijd fijn

Soms voelt het echt als een high.
Op andere momenten is er vooral boosheid, wanhoop, verdriet of verwarring.

Maar telkens als ik boven kom, is er dat zachte moment van helderheid.
Ik zie mijn bedoelingen.
Zie dat ik handelde vanuit iets moois — een waarde, een behoefte.

Niet vluchten, maar groeien

Ik ben niet op de vlucht voor het leven.
Ik leer ermee omgaan.

Langzaam maar zeker leer ik te handelen naar wat ik echt nodig heb.
Ik blijf trouw aan wat voor mij belangrijk is.

Stap voor stap laat ik het beeld los van het ‘lieve meisje’ dat iedereen verwacht.
Zoals Marshall Rosenberg zei: “Giraffes are not nice people.”
Wij zeggen wat er echt in ons leeft.
Ook als dat een ‘nee’ is die de ander liever niet wil horen.

Wat krijg je ervoor terug?

Je geeft duizenden euro’s uit.
Je kinderen mopperen omdat je elk weekend weg bent.
Je partner vraagt zich af of deze cursus nou echt nodig is.

En waarvoor dat allemaal?
Uiteindelijk ontdek je gewoon dat je mens bent.
Met grenzen.

Je bent hier niet om perfect te zijn.
Je bent hier om stap voor stap… ietsje minder stom te worden.

Dus… moet je eraan beginnen?

Geloof me, het stopt nooit.
Leer van mijn fouten. Begin er gewoon niet aan.