Laatst liepen we terug naar Utrecht Centraal na een heel fijne avond dansen. We liepen met z’n drieën kletsend naast elkaar net langs een bouwhek toen er een man ons tegemoet kwam. We maakten ruimte tussen ons om hem voorbij te laten. Toen hij mij passeerde raakte zijn arm mijn buik en zijn hand mijn kruis. Mijn eerste gevoel was verbijstering. Dat was me nog nooit gebeurd. Dan werd ik boos. Ik draaide me om, en omdat ik in het Nederlands struggelde om woorden te vinden, riep ik in het Duits: “Hey! Was fällt dir ein!” Hij was al vijf meter verder, stopte en draaide zich om. Ik riep verontwaardigd: “Mij zo maar aan te raken! Das geht gar nicht!” Hij liep een paar stappen op me af, zijn gezichtsuitdrukking kwam bedreigend op mij over. Ik schrok en werd bang, en dacht, gaat ie mij nu aanvallen en slaan?? Toen bleef hij staan wankelde iets en zei met een normale iets wat zachte stem: “Sorry, I had too much alcohol.” Dat verraste mij en ik kon voelen hoe er in mij iets ontspande. Er ontstond begrip en ook zachtheid in mij, dat hij zich verontschuldigde en met die enkele woorden aangaf dat het niet expres maar per ongeluk was. “Ok”, zei ik nog, draaide me naar mijn vrienden om die me verbaasd aankeken.
Terwijl ik hen vertelde dat die man mijn kruis had geraakt, voelde ik in mijn lijf de wervelstorm langzaam kalmeren. Verrast besefte ik, wat een achtbaan aan gevoelens ik in de laatste paar seconden had ervaren. Ze galmden allemaal nog na. Al deze gevoelens uitspreken en delen met mijn man en vriendin hielp mij om volledig te kalmeren en weer vrolijk te verbinden met mijn reisgenoten.
Enkele maanden geleden zou ik het interssant en ‘delenswaard’ gevonden hebben om volgens Geweldloze Communicatie mijn gevoelens en behoeften in deze ervaring uit te pluizen. Maar nadat ik dit voorjaar voor de tweede keer de opleiding Waarachtig Leiderschap bij Mariëlle Spronck heb gevolgd (deze keer als assistente), vind ik het veel spannender om er vanuit de bril van het zenuwstelsel naar te kijken.
Toen wij samen kletsend naast elkaar liepen, was ik veilig in Ventraal verbonden met mezelf en mijn reisgenoten. Er was misschien een vleugje Sympathische stimulatie door de beweging van het lopen en de dynamiek van het gesprek. Wel onder de veilige controle door mijn Vagale rem.
De verbijstering over de plotselinge aanraking liet de Sympathische lading in no time van veilig naar het onveilige stijgen. Dit sloeg door naar boosheid en een duidelijke emotionele vecht reactie.
Toen ik hem op me af zag lopen groot en sterk als hij eruit zag, sloeg mij boosheid om naar angst. Ik kwam in een freeze terecht, ik kon de starre spanning in mijn lijf voelen. Op dat moment had ik niet kunnen weglopen.
Dat hij zich verontschuldigde en daarmee duidelijk aangaf dat hij niet gevaarlijk was, gaf mij voldoende veilige context, zodat mijn zenuwstelsel weer kon ontspannen. Lopen en praten met mijn man en vriendin hielpen de stresshormonen in mijn lijf af te breken en liet mij weer kalmeren en landen in veilig Ventral Vagaal verbonden.
Wil je zelf ook leren te begrijpen wat er in jouw zenuwstelsel gebeurd zonder dat jij ervan bewust bent? Meld je dan aan voor Polyvagales Coaching of voor mijn nieuwsbrief. Binnen kort komt er voor dit najaar een tweedaagse Polyvagaal Training op de agenda.