Juli 2017

Deze zomer wordt ik ermee gekonfronteerd dat ik dingen moet los laten. Er waren training en met onvoldoende aanmeldingen, mijn Facebook account is geblokkeerd, omdat ik mijn naam Kat Kat wil houden en zijn eerst moeten toetsen of dat ‘mag’ en mijn moeders gezondheid is minder dan we zouden wensen en we weten niet wat de toekomst brengt.
Dus loslaten dat marketing voor mijn workshops vooral via Facebook loopt en loslaten van de zekerheid dat mijn moeder er kwik en fit zal zijn tot haar einde dat nog heel ver weg ligt.

En dan kwam gister avond iets waardoor ik als moeder erop werd gestoten dat ik toch niet alles meteen kan loslaten. Terwijl mijn beeld van mezelf was dat ik mijn kinderen altijd makkelijk de ruimte kon geven die ze nodig hadden om te groeien en zich zelf uit te proberen mits het veilig was. Zoals zonder tranen aan mijn kant na mijn verlof voor het eerst naar de kinderdagverblijf, in de hoogste bomen klimmen en alleen ’s avonds in Berlijn de bekende bus nemen om naar Oma’s huis te gaan.
Wij brengen deze dagen door op het Family Camp in Dechen Choling, een fantastisch mooi meditatiecentrum van de Shambala gemeenschap. Vorig jaar heeft onze oudste (10) aan het Rites of Passage programma voor 8-10 jarigen deelgenomen. Hij leerde mediteren, hout snijden, bloemschikken, boogschieten, zich zelf in een groep kennen, meer verantwoordelijkheid nemen en nog veel meer.
Sinds dien vroeg ik hem regelmatig of hij deze zomer naar Sun Camp zou willen gaan. Sun Camp is een programma voor 10-16 jarigen op een separaat deel van het grote terrein, waar zij in een veilige ruimte en sfeer van alles leren over zich zelf, mediteren, zingen, hun eigen grenzen en vooral plezier hebben.
Telkens zei hij, ‘nee, misschien volgend jaar.’ Zijn eerste schoolkamp ervaring was niet bepaald positief geweest. Dus ging hij dit jaar assisteren bij het Rites of Passage programma en zijn broer (8) ging naar het kinderprogramma.
Gister avond lag ik moe na een dag vervoer organiseren naar het zwemmen voor 94 mensen met en zonder eigen vervoer op bed te lezen. Onze oudeste kwam binnen met: ‘Mama, ik wil toch naar Sun Camp!’
Ich fiel aus allen Wolken. Ik was helemaal overdonderd. waar kwam dit ineens vandaan??
Een van de oud-deelneemsters had hem er over verteld, hoe gaaf zij het altijd vond en dat daar lekker eten was (niet zo ‘gezond’ als in het family camp).
Binnen een half uur hadden we gecheckt of hij zo kortdag nog kon aanmelden (het programma begint vandaag!) en wat hij nodig had en of zijn broer nog op dag drie bij Rites of Passage kon aanschuiven. Het kon allemaal. Mijn jongens zitten te stralen en ik voel me heel dubbel. Aan de ene kant trots dat zij deze stap tot meer zelfstandigheid nu willen nemen. Aan de andere kant voel ik verdriet en onzekerheid, omdat ik bang ben of onze oudste niet erg veel heimwee zal krijgen en ook of ik het kan verdragen onze kleine Knuffelkont tijdens de beeldschone eind ceremonie van Rites of Passage tegenover ons kan zien staan in plaats van naast ons, wat zijn stap naar meer zelfstandigheid en zelfverantwoordelijkheid symboliseerd.

Midden in de nacht heb ik wakker gelegen en uit eindelijk opgeschreven wat er in mij om ging. Zelfempathie geoefend. Mijn verdriet, eenzaamheid, onzekerheid. Ik miste houvast, het vertrouwen dat het allemaal goed komt en vooral gezien worden in hoe moeilijk dit voor mij was en begrip hiervoor. Toen ik het had opgeschreven en dus mezelf had gezien in mijn verdriet en onzekerheid en verlangen naar vertrouwen, werd ik rustiger en kon weer verder slapen. In de ochtend kon ik het delen met mijn man, we huilden samen wat ons een warme verbinding gaf.
Nu ben ik nog steeds een beetje onzeker, maar het is niet meer zo pijnlijk. Sinds vanochtend 9:00 leert mijn jongste hoe hij zelf pijl en boog kan bouwen en over een uur gaat mijn oudste vertrekken naar Sun Camp. Onwijs spannend voor het hele gezin en heel fijn om te voelen dat ik hen nu wel kan laten gaan met heel veel liefde in mijn hart.