Loslaten op meerdere fronten
Deze zomer word ik ermee geconfronteerd dat ik dingen moet loslaten. Er waren trainingen met onvoldoende aanmeldingen. Mijn Facebookaccount is geblokkeerd, omdat ik mijn naam Kat Kat wil houden. Eerst moet worden getoetst of dat ‘mag’.
Daarnaast is de gezondheid van mijn moeder minder dan we zouden wensen, en we weten niet wat de toekomst brengt.
Dus: loslaten dat marketing voor mijn workshops vooral via Facebook loopt. En loslaten van de zekerheid dat mijn moeder kwiek en fit zal zijn tot haar einde, dat hopelijk nog heel ver weg ligt.
Ik dacht dat ik kon loslaten
Gisteravond werd ik als moeder geconfronteerd met het feit dat ik toch niet alles meteen kan loslaten. Mijn beeld van mezelf was juist dat ik mijn kinderen makkelijk de ruimte kon geven om te groeien en zichzelf uit te proberen — zolang het veilig was.
Zonder tranen aan mijn kant na mijn verlof naar het kinderdagverblijf. In de hoogste bomen klimmen. Alleen ’s avonds in Berlijn de bekende bus nemen om naar Oma’s huis te gaan.
Een bijzondere plek
We zijn deze dagen op het Family Camp in
Dechen Choling, een prachtig meditatiecentrum van de Shambhala-gemeenschap.
Vorig jaar deed onze oudste (10) mee aan het Rites of Passage-programma voor 8-10-jarigen. Hij leerde mediteren, hout snijden, bloemschikken, boogschieten, zichzelf in een groep kennen, meer verantwoordelijkheid nemen en nog veel meer.
Sindsdien vroeg ik hem regelmatig of hij deze zomer naar Sun Camp wilde. Dat is een programma voor 10-16-jarigen, op een ander deel van het terrein. Daar leren jongeren over zichzelf, mediteren, zingen, hun grenzen aangeven — en vooral plezier maken.
Aanvankelijk zei hij telkens: “Misschien volgend jaar.” Zijn eerste schoolkamp was namelijk geen fijne ervaring. Daarom besloot hij dit jaar te assisteren bij Rites of Passage. Ondertussen deed zijn broer (8) mee aan het kinderprogramma.
Een plotseling besluit
Gisteravond lag ik moe op bed. Ik had vervoer georganiseerd naar het zwemmen voor 94 mensen met en zonder eigen vervoer. Ik was net begonnen met lezen, toen onze oudste binnenkwam: “Mama, ik wil toch naar Sun Camp!”
Ich fiel aus allen Wolken. Ik was compleet overdonderd. Waar kwam dit ineens vandaan?
Een oud-deelneemster had hem verteld hoe gaaf zij het altijd vond. Bovendien zei ze dat er lekker eten was (niet zo ‘gezond’ als op het Family Camp).
Binnen een half uur hadden we gecheckt of hij zich nog kon aanmelden — het programma begint vandaag! Ook bekeken we wat hij nodig had. En vervolgens of zijn broer nog kon aansluiten op dag drie van Rites of Passage. Alles bleek mogelijk.
Mijn jongens straalden. Enerzijds voelde ik trots: ze willen deze stap richting zelfstandigheid echt maken. Tegelijk voelde ik spanning. Krijgt onze oudste heimwee? Kan ik het verdragen om onze kleine knuffelkont straks tijdens de eindceremonie tegenover ons te zien, in plaats van naast ons? Die ceremonie symboliseert zijn groei — én ons loslaten.
Loslaten is geen afwijzing. Het is liefde, die zo diep is dat ze ruimte durft te geven.
Nachtelijke onrust
Die nacht lag ik wakker. Uiteindelijk schreef ik op wat er in mij omging en oefende ik zelfempathie. Verdriet, eenzaamheid, onzekerheid — het zat er allemaal.
Ik miste houvast. En het vertrouwen dat het goedkomt. Wat ik vooral nodig had, was gezien worden in hoe moeilijk dit voor mij was.
Toen ik het eenmaal had opgeschreven, werd het rustiger in mij. Ik had mezelf erkend in mijn verdriet en verlangen naar vertrouwen. Daardoor kwam er ruimte. Ik kon weer slapen.
De volgende ochtend deelde ik het met mijn man. We huilden samen. Dat gaf een warme verbinding.
Met liefde laten gaan
Er zit nog steeds wat onzekerheid in me. Toch is het niet meer zo pijnlijk.
Sinds vanochtend 9:00 leert mijn jongste hoe hij zelf een pijl en boog kan maken. Over een uur vertrekt mijn oudste naar Sun Camp. Het is onwijs spannend voor ons gezin.
Toch voel ik nu: ik kan hen met liefde laten gaan.