March 2018

Last week I was traveling back from helping my mom move to a care home. In the train I found a man in his 60’s sitting on my reserved seat. He was this kind of man who give me slight creeps. I said that he was sitting in the seat I had reserved. With an excuse he got up and let me sit in my seat at the window. His jacket was still hanging next to my seat. And if I wanted to hang my coat, I would have had to hang it over his jacket. I could smell from a meter distance that he was a smoker. After a short hesitation, I took his jacket from the hook handed it to him with the words: ‘I’d rather you take it away. You are a smoker and then I would smell it all day.’

I guess he was a bit surprised but accepted and put his jacket onto the luggage rack. 

I sat down in my seat, feeling relaxed and only slightly uncomfortable with this man sitting next to me. I quickly immersed myself in a private bubble of enjoying my lunch and later reading and working. Withstanding the urge to make conversation, which my good breeding does expect from me. I needed a safe, private space and was very glad that I could create it by focussing on myself and the little space I had to myself.

Only later that day when I shared this experience with my husband, I realised what big step this was for me. Just a few weeks earlier I wouldn’t have had the guts to step up, hand him his jacket and say that I don’t want the smell all day. I would have hang my coat over his, wrapping it around his jacket so I wouldn’t have my face in his coat sitting there, and by that making sure the comfy, soft inner lining of my coat would absorb as much of his smell as possible. 

I would have made polite conversation or at least would have felt very guilty for not doing so. 

So what changed? What gave me the power to act differently this time?

My core belief ‘I have to fulfil every spoken or unspoken expectation, only then I have the right to exist’ is with me since I was very little. It forced me to fit in and to cross my own boundaries over and over again. It made me sit still in class for decades, and endless meetings while there is such a longing for movement in my body. It made me get good grades, but never shine too bright. It made me kiss men, not knowing I didn’t want to.

So, where does this change come from?

Since last summer I’ve been working with realising and setting my personal boundaries in various ways. From reflecting back about situations, what really was going on inside of me, over teaching and exploring personal boundaries in a workshop and learning how very different every participant experiences personal boundaries, to actually going through a process about a situation where I didn’t set my boundaries (read my earlier newsletter on this) and actually practice in a role-play how to set them in a similar situation.

And then last week in a practice exchange with a colleague I discovered that I have this core belief: ‘I have to fulfil every spoken or unspoken expectation, only then I have the right to exist’.

I could connect to the constraining effect this belief has and also to how angry I am about it. I want to shout out: ‘No! I don’t want this!’ And how there immediately comes the thought; ‘When I say ‘no’, I’d offend people. I disappoint them…. and I loose my right to exist.’

I could sense in my body how this inner fight paralysed me, sense despair and being overwhelmed and I connected to how I long for freedom and autonomy, unconditional acceptance and love.
 

Connecting to this core belief and to the bodily sensations, feelings and longings connected to it changed something in me. Like I gradually, step by step make myself free of this restricting belief. 

It is not done yet. But I will keep working on it. And I already celebrate the power I get from this work. The power to stand up for myself and say ‘I’d rather you take your jacket away.’ and feeling only slightly guilty about it.

Juli 2017

Deze zomer wordt ik ermee gekonfronteerd dat ik dingen moet los laten. Er waren training en met onvoldoende aanmeldingen, mijn Facebook account is geblokkeerd, omdat ik mijn naam Kat Kat wil houden en zijn eerst moeten toetsen of dat ‘mag’ en mijn moeders gezondheid is minder dan we zouden wensen en we weten niet wat de toekomst brengt.
Dus loslaten dat marketing voor mijn workshops vooral via Facebook loopt en loslaten van de zekerheid dat mijn moeder er kwik en fit zal zijn tot haar einde dat nog heel ver weg ligt.

En dan kwam gister avond iets waardoor ik als moeder erop werd gestoten dat ik toch niet alles meteen kan loslaten. Terwijl mijn beeld van mezelf was dat ik mijn kinderen altijd makkelijk de ruimte kon geven die ze nodig hadden om te groeien en zich zelf uit te proberen mits het veilig was. Zoals zonder tranen aan mijn kant na mijn verlof voor het eerst naar de kinderdagverblijf, in de hoogste bomen klimmen en alleen ’s avonds in Berlijn de bekende bus nemen om naar Oma’s huis te gaan.
Wij brengen deze dagen door op het Family Camp in Dechen Choling, een fantastisch mooi meditatiecentrum van de Shambala gemeenschap. Vorig jaar heeft onze oudste (10) aan het Rites of Passage programma voor 8-10 jarigen deelgenomen. Hij leerde mediteren, hout snijden, bloemschikken, boogschieten, zich zelf in een groep kennen, meer verantwoordelijkheid nemen en nog veel meer.
Sinds dien vroeg ik hem regelmatig of hij deze zomer naar Sun Camp zou willen gaan. Sun Camp is een programma voor 10-16 jarigen op een separaat deel van het grote terrein, waar zij in een veilige ruimte en sfeer van alles leren over zich zelf, mediteren, zingen, hun eigen grenzen en vooral plezier hebben.
Telkens zei hij, ‘nee, misschien volgend jaar.’ Zijn eerste schoolkamp ervaring was niet bepaald positief geweest. Dus ging hij dit jaar assisteren bij het Rites of Passage programma en zijn broer (8) ging naar het kinderprogramma.
Gister avond lag ik moe na een dag vervoer organiseren naar het zwemmen voor 94 mensen met en zonder eigen vervoer op bed te lezen. Onze oudeste kwam binnen met: ‘Mama, ik wil toch naar Sun Camp!’
Ich fiel aus allen Wolken. Ik was helemaal overdonderd. waar kwam dit ineens vandaan??
Een van de oud-deelneemsters had hem er over verteld, hoe gaaf zij het altijd vond en dat daar lekker eten was (niet zo ‘gezond’ als in het family camp).
Binnen een half uur hadden we gecheckt of hij zo kortdag nog kon aanmelden (het programma begint vandaag!) en wat hij nodig had en of zijn broer nog op dag drie bij Rites of Passage kon aanschuiven. Het kon allemaal. Mijn jongens zitten te stralen en ik voel me heel dubbel. Aan de ene kant trots dat zij deze stap tot meer zelfstandigheid nu willen nemen. Aan de andere kant voel ik verdriet en onzekerheid, omdat ik bang ben of onze oudste niet erg veel heimwee zal krijgen en ook of ik het kan verdragen onze kleine Knuffelkont tijdens de beeldschone eind ceremonie van Rites of Passage tegenover ons kan zien staan in plaats van naast ons, wat zijn stap naar meer zelfstandigheid en zelfverantwoordelijkheid symboliseerd.

Midden in de nacht heb ik wakker gelegen en uit eindelijk opgeschreven wat er in mij om ging. Zelfempathie geoefend. Mijn verdriet, eenzaamheid, onzekerheid. Ik miste houvast, het vertrouwen dat het allemaal goed komt en vooral gezien worden in hoe moeilijk dit voor mij was en begrip hiervoor. Toen ik het had opgeschreven en dus mezelf had gezien in mijn verdriet en onzekerheid en verlangen naar vertrouwen, werd ik rustiger en kon weer verder slapen. In de ochtend kon ik het delen met mijn man, we huilden samen wat ons een warme verbinding gaf.
Nu ben ik nog steeds een beetje onzeker, maar het is niet meer zo pijnlijk. Sinds vanochtend 9:00 leert mijn jongste hoe hij zelf pijl en boog kan bouwen en over een uur gaat mijn oudste vertrekken naar Sun Camp. Onwijs spannend voor het hele gezin en heel fijn om te voelen dat ik hen nu wel kan laten gaan met heel veel liefde in mijn hart.